Śmierć jest bardzo trudnym momentem w życiu każdego człowieka. Odejście bliskiej osoby, strata tym spowodowana sprawia, że często bardzo zmieniamy swoje życie. Pojawia się poczucie winy, trudne do pokonania, moment zastanowienia, co mogliśmy zrobić lepiej, szybciej, inaczej. Różnie radzimy sobie ze stratą, każdy ma własny sposób na jej pokonanie, a to często również rodzi problemy i nieporozumienia.
Kolor skóry przez całe wieki decydował o możliwościach, jakie dany człowiek posiadał. Życie, prawa i jakiekolwiek wybory w dużej mierze były narzucone przez społeczeństwo. Dziś Ameryką rządzi człowiek, którego przodkowie przez stulecia cierpieli, najpierw jako niewolnicy, później jako ta gorsza populacja. Jeszcze nie tak dawno bycie osobą o ciemnej karnacji decydowało o całym życiu, zmuszało do życia według reguł białych obywateli. W połowie XX wieku John Griffin, dziennikarz z Teksasu zdecydował się na eksperyment, który nikomu nie przyszedł wcześniej do głowy. Postanowił wcielić się w postać Murzyna*, żeby sprawdzić jak życie wygląda po drugiej stronie barykady. Jego doświadczenia z tego okresu, a także późniejsze wydarzenia, bezpośrednio z tym związane, zawarł w książce "Czarny jak ja". Wydawnictwo WAB, po ponad dziesięciu latach, postanowiło wznowić ten tytuł i tak oto wydanie II trafia na półki księgarń.
Nie wiedziałam, co sądzić o tej książce. Zastanawiałam się, czy przypadnie mi do gustu. Czy będę w stanie przez nią przebrnąć. Depresja nie kojarzy mi się dobrze, staram się nie myśleć o takich kwestiach, zazwyczaj szukam radości i odpoczynku na kartach książek. Ciekawiło mnie jednak, czy autorowi udało się pokazać prawdziwą chorobę duszy. Czy czytając ją będę w stanie poczuć choć namiastkę tego uczucia.
